Nu in Nederland en de landen om ons heen steeds meer restricties verdwijnen, is het moment aanstaande dat het (internationale) darten weer opgepakt wordt. Het is een periode waar ik maanden naar uitgekeken heb. Ik ga nu vol goede moed aan de gang met de voorbereidingen op de herstart. Het belangrijkste aandachtspunt: de wedergeboorte van Lakeside.
Lees meerNa wat een eindeloze pauze leek, werd eindelijk de Challenge Tour afgemaakt. Waar dit van origine een vangnet was voor spelers die geen tourkaart behaalden op de PDC Q School, begint het steeds meer een volwaardig circuit te worden. Zeker nu binnen de WDF alles vooralsnog afgelast is, is de Challenge Tour de enige manier om internationaal actief te blijven. Dus waar ik begin dit jaar nog met frisse tegenzin aan de eerste vier evenementen deelnam, keek ik nu uit naar de hervatting.
Maar liefst zes toernooien zouden er gespeeld worden in Barnsley. Oorspronkelijk zouden er vier toernooien per weekend gehouden worden, maar om het totaal aantal toernooien deze cyclus op tien te brengen, werden er twee extra ingepland. Met ruim 200 (zeer sterke) deelnemers zou het een hele krachttoer worden om me erdoorheen te werken. Uiteindelijk lukte het me twee keer om in het prijzengeld terecht te komen, sneuvelde ik drie keer in de eerste ronde en kwam ik een keer net te kort, ondanks een van de hoogste toernooigemiddelden.
Op vrijdagochtend zat de loting een beetje mee. In de eerste twee ronden trof ik spelers die óf hun dag niet hadden, óf het niveau gewoon niet aan konden. In een goede en een iets mindere wedstrijd zet ik twee keer 5-0 op het scorebord. Hoewel het slechts 50 pond is, ben ik hiermee toch verzekerd van een plek op de ranking, wat vorige keer niet gelukt was. Daar zou het voor nu bij blijven. In mijn derde ronde speel ik redelijk, maar niet goed genoeg om echt potten te kunnen breken. De 5-1 nederlaag is terecht, maar wel geflatteerd.
Diezelfde conclusie viel te trekken na de twee volgende toernooien. Beide keren ging ik er behoorlijk hard vanaf (5-1 en 5-0), maar toch zat ik qua niveau dicht in de buurt van mijn tegenstanders. Op zaterdagochtend tegen Justin Hood (kwartfinalist eerder dit jaar op het BDO WK), sta ik alle legs onder de 100 op het moment dat hij uit gaat. Toch kom ik elke leg dus 1 of 2 pijlen te kort. Het biedt wel aanknopingspunten voor de rest van het weekend.
Die avond zou ik het mijn beste spel van het weekend laten zien. In de eerste ronde win ik met 5-0, met onder meer een 15, 14 en 12 darter, een 121 checkout voor de wedstrijd en een gemiddelde van 95,1. De volgende wedstrijd begon ik matig en gooit mijn tegenstander meteen een 14-darter. Hierna houd ik mijn eigen legs in 14, 15 en 14 darts, maar kan ik tussendoor steeds net niet breken. Op 3-3 lukt dat me eindelijk wel en dus ben ik 1 leg verwijderd van de overwinning. De twee legs erna ben ik net niet in 15 pijlen uit en moet ik toezien hoe dat beide keren net te kort is. Met een gemiddelde van 92,4 verlies ik deze wedstrijd alsnog. De volgende dag blijkt zelfs dat ik dit toernooi op plek 3 van hoogste toernooigemiddelden ben gekomen. Het vervelende is dat het me welgeteld 0 pond opleverde (maar wel een goed gevoel).
Op zondagochtend was het precies andersom. Ik speelde een stuk minder goed, maar kwam wel mijn wedstrijden door. Eerst kom ik na een 2-0 voorsprong totaal onnodig met 4-2 achter. Daarna stel ik orde op zaken en gooi ik op 4-4 een keurige 15-darter. Ook de wedstrijd erna maak ik het mezelf veel te moeilijk. Na een vroege voorsprong lever ik weer een aantal legs op rij in en sta ik met 4-2 achter. Ik kom wederom terug en op 4-4 red ik me uit de problemen met een 92-finish via single 20 en twee keer dubbel 18.
De wedstrijd erna ga ik wel beter spelen, maar gemiste dubbels breken me nu op. Ik kom met 2-0 voor, maar kan het goede niveau niet meer vasthouden. Op 3-4 krijg ik toch nog een kans om er opnieuw een beslissende leg uit te slepen, maar dit keer mislukt dat. Toch pak ik met een plek bij de laatste 64 weer 50 pond voor de ranking mee.
Daarna is het eigenlijk wel op voor het weekend en speel ik voor mijn gevoel mijn enige echte slechte partij van het weekend. Tegen de Braziliaan Portela kom ik (onverdiend) op voorsprong. Daarna ga ik zowaar beter spelen, maar verzuim ik mijn kansen te pakken. Met 3-5 is ook dit laatste toernooi ten einde. Ik eindig de ranking op een teleurstellende plek 143.
Dat laatste neemt niet weg dat ik dit weekend voor mijn gevoel wel echt stappen vooruit heb gezet. Voor het eerst voelde ik dat ik mij kon meten met deze spelers. Dit was mijn eerste echte (voor zover je van een echt seizoen kon spreken) jaar bij de PDC en dat is natuurlijk wel waar ik in de toekomst terecht wil komen. In januari zal ik mijn wederom op Q School melden en daarna is het van vele factoren afhankelijk hoe de rest van het komende jaar eruit gaat zien. Het is behoorlijk vervelend dat ik geen controle heb over een aantal van die factoren: hoe gaat het verder met de WDF en corona? Dat zijn echter zorgen voor later. Eerst dit weekend maar eens laten bezinken en daarna terug naar het trainingsbord!
Al het recente gedoe binnen de BDO laat ook de organisatie van de Dutch Open niet onberoerd. Na de mededeling vanuit het Verenigd Koninkrijk dat men bij de BDO afdrachten wilde ontvangen per deelnemer aan een toernooi om mee te mogen tellen voor de ranking, besloot de Dutch Open (het grootste ‘slachtoffer’ van deze regeling) de BDO ranking dan maar de rug toe te keren en alleen nog WDF punten te vergeven. Begrijpelijk, maar het kwam me wel slecht uit, want voor het eerst wist ik de finaledag te halen.
Daar zag het aan het begin van de dag niet naar uit. Ik opende tegen een goed spelende Lars Fransen; een geduchte tegenstander waartegen ik normaal gesproken licht de overhand zou moeten hebben. Dat was nu ook zo, maar nadat ik in de eerste leg een kansje miste, sloeg hij meteen toe met een 100-finish. Toen hij vervolgens ook zijn eigen leg hield, stond ik direct met de rug tegen de muur. Ik bleef goed spelen en won hierna mijn eigen leg. De vierde leg was spannend en met mij op 72 mist Fransen twee wedstrijdpijlen. Ik begin met een triple 5, maar weet via single 17 en tops toch een beslissende leg af te dwingen. Die mag ik zelf beginnen en daarin kom ik niet meer in de problemen. De opluchting is groot na deze ontsnapping.
Na de nodige uren wachten, zoals gebruikelijk is in de vroege rondes op dit toernooi, wacht mijn volgende tegenstander. Mijn wedstrijd tegen Wouter Kalk verloopt eigenlijk hetzelfde als mijn eerste wedstrijd vandaag, maar dan met een belangrijk verschil: ik win dit keer wel de eerste legs. Checks van 60 en 56 vallen nu wel meteen en daarna kom ik niet meer in de problemen; 3-0.
Ik kom steeds beter in mijn spel wanneer ik Daniel Papke tref. De eerste legs gaan nog gelijk op, maar scorend ben ik al dominanter. Wanneer ik in de derde leg 144 uitgooi, komt hij die klap niet meer te boven. De sheetfinale tegen Marcel Möller zou nooit echt spannend worden. Scorend ben ik de betere en op de dubbels ben ik constant genoeg om met 3-0 te winnen. Datzelfde geldt voor de wedstrijd bij de laatste 128 tegen Kilian van Ramshorst. Ik had al gezien dat hij zijn voorgaande wedstrijden met het nodige geluk met 3-2 had gewonnen en zijn tank was overduidelijk leeg. In twee eerdere pogingen was het me steeds net niet gelukt om de finaledag te halen, maar dit keer eindigde het dus een beetje met een anticlimax. Dat vond ik geen enkel probleem natuurlijk, want met 3-0 gaat deze wedstrijd mijn kant op.
Daarna was het zaak om even na te genieten en goed te eten, alvorens op tijd mijn luchtbedje op de kamer van Anoop op te zoeken. De volgende dag zou ik weer vroeg op moeten voor mijn wedstrijd tegen de Belgische topspeler Geert de Vos. Het is altijd lastig om twee dagen achter elkaar goed te zijn, dus wilde ik me goed voorbereiden.
Als op zondag de wedstrijd begint, voel ik dat ik er klaar voor ben. Of dat genoeg gaat zijn om te winnen weet ik niet, maar ik zal in ieder geval proberen zelf op mijn best te spelen. Het zou een heerlijke partij worden. Ik win de strijd om de bull en wil meteen het initiatief nemen. De Vos blijft in de buurt, maar ik kan mijn eigen leg houden. Hierna gooit de Belg een gewelidge leg, waar ik weinig tegen in te brengen heb. Dit was het verhaal van de wedstrijd, want de legs erna verlopen op dezelfde manier. We houden onze eigen legs, maar ik moet daar aanmerkelijk meer moeite voor doen (een keer een 118 finish met hem op een dubbel) dan hij. Toch blijven echt grote kansen ook voor Geert uit. Wanneer ik 3-2 voor kom, weet ik eindelijk een keer echt druk op zijn leg te zetten, maar hij gooit snel genoeg uit om mij geen kans te geven. Een zevende leg zou beslissing moeten brengen. Ik scoor goed, maar de Belg doet dat nog beter. Ik sta na 12 pijlen op dubbel 19, maar moet toch afwachten of ik daarvoor terug mag komen. De Vos mist echter de bullseye voor een 12-darten en ik gooi direct uit om de wedstrijd in het slot te gooien.
Ik zit in een Belgisch deel van het schema, want ook Andy Baetens en Brian Raman zitten in dit hoekje van de loting. Mijn volgende tegenstander zou mijn vriend en reisgenoot Brian worden. Ook dit werd een goede wedstrijd, maar met veel meer ups en downs. Brian begint niet op zijn best, maar het lukt me niet om daar optimaal van te profiteren. Net als in de vorige wedstrijd, lukt het me ook nu om 118 uit te gooien. Op 2-2 vindt het belangrijkste moment van de wedstrijd plaats. Op Brians leg neem ik het initiatief. Vanaf 108 zet ik weg op 48 en hij zet met een laatste inspanning met een 140 score weg op 100. Ik mis twee pijlen vanaf 48 op dubbel 16 en Brian checkt 100. De leg erna blijf ik achter en wanneer Brian ook nog eens 160 uitgooit, zit mijn toernooi erop.
Brian zou later op de dag de finale spelen, na een mooie overwinning op Paul Hogan. Hij verloor van de Schot Ross Montgomery.
Goed, technisch gezien waren het niet helemaal mijn eerste wedstrijden op de PDC Tour. Ik had in 2010 al eens twee Player’s Championships gespeeld en later nog een aantal keren meegedaan aan WK en Euro Tour qualifiers. Toch was dit voor mijn gevoel de eerste keer dat ik een serieuze poging ging wagen om toe te treden tot de elite van de sport. De mannen (en sinds kort enkele dames) die week in, week uit de wereld over reizen om hun positie op de Order of Merit velig te stellen. Eind januari deed ik mee aan Q School. De week erna volgden de eerste Challenge Tours. Hoewel ik al niet op al te veel succes rekende, viel het behoorlijk tegen.
Ik zoek al jaren naar het juiste moment om de overstap te wagen. Tot vrij recent was het nooit een echte optie, omdat de BDO toen nog schorsingen uitdeelde aan Q School-deelnemers. Als je daar dan niet doorheen kwam, bleef alleen de Challenge Tour (CT) over en dat was gewoon te weinig. Daarnaast, als je bij de BDO al meerommelt in de marge, wat heeft het dan voor zin om het een niveau hoger te proberen?
Nu heb ik mezelf de laatste jaren behoorlijk verbeterd en zie ik spelers die ik kan verslaan tourkaarten (die op het spel staan tijdens de Q School en nodig zijn om deel te mogen nemen aan de meeste PDC evenementen) winnen. Dus ook al zou het een heel kleine zijn, er was een kans aanwezig dat ik het zou halen. Misschien, als alles meezat, of als ik vier dagen lang stabiel kon presteren.
Het moeilijkste bij het plannen van mijn agenda de laatste jaren is het balanceren van gezin, werk, financiën en darten. Er moet voldoende geld zijn om het huishouden draaiende te houden en ik wil ook mijn kinderen zien opgroeien. Ik zal jullie de details besparen, maar eigenlijk kwam het hierop neer: ik kon beter nog twee jaar wachten, tot beide kinderen op school zitten. Als ik nu een tourkaart had gewonnen, had ik (veel) minder moeten gaan werken en dat had ik me eigenlijk nog niet kunnen veroorloven.
Desondanks ben ik gegaan, om drie redenen. Ten eerste wilde ik vast ervaring op kunnen doen op het PDC circuit. Als ik er daadwerkelijk over twee jaar helemaal klaar voor zou zijn, zou het goed zijn om alvast meegemaakt te hebben hoe zo’n Q School in zijn werk gaat en wat te verwachten. Verder wordt de CT steeds aantrekkelijker. Er worden elk jaar meer toernooien gespeeld. Bovendien zou ik in het begin de CT kunnen spelen naast de BDO tour en op basis van mijn positie kunnen kiezen waar verder te gaan. Tot slot, de belangrijkste reden, de puinhoop bij de BDO. Niet voor niks waren de deelnemersaantallen op Q School hoger dan ooit. Het is onduidelijk of er komend seizoen nog wel tv-toernooien zijn om voor te spelen. De WDF zegt met alternatieve toernooien te komen, maar dat moet eerst nog maar eens bekend worden.
Oftewel, het was eerder een vlucht van de BDO, dan een bewuste keuze voor de PDC. Dat is eigenlijk geen goede motivatie om een dergelijke keuze te maken en ik denk dat dat voor een aanzienlijk deel heeft bijgedragen aan mijn matige prestaties. Overigens vond ik het ook teleurstellend dat er tijdens de toernooien, wanneer het verboden is om bij de wedstrijdbanen in te gooien, zo weinig ingooiruimte beschikbaar is. Ik had dat beter verwacht van een professionele bond.
Welnu, terug naar het dartbord. Dat is in ieder geval het gedeelte waar ik zelf invloed op heb. De eerste dag Q School (een donderdag) begon wel redelijk. In een goede partij versla ik de Duitser Patrick Plötz en ik ga met vertrouwen mijn tweede wedstrijd in. Tegen de Zwitser Marcel Gugger spelen gemiste dubbels mij echter parten. Scorend ben ik voor mijn gevoel iets beter, maar toch verlies ik met 1-5. Een domper, zo vroeg in het toernooi.
De dagen erna werd het niet veel beter. Op vrijdag won ik mijn eerste partij nog redelijk eenvoudig. Vervolgens verloor ik nipt van de Duitser Franz Roetzsch. Dit was wel een goede wedstrijd, maar hij was net iets stabieler. Zaterdag speel ik tegen de ervaren Kroaat Dragutin Pecnjak. Deze wedstrijd schommelde heen en weer en een aantal gemiste matchdarts kwam me in de negende leg duur te staan: 4-5.
Op zondag wist ik dat de kans op een tourkaart nu wel heel klein geworden was. Ik zou proberen er nog een dag het beste van te maken. Het lot had besloten dat ik de eerste ronde moest spelen tegen mijn vriend en reisgenoot Anoop Ramdajal. Anoop heeft na een ongeluk al enige tijd last van zijn nek. Daar was in de beginfase alleen niet zo veel van te merken. Hij begint goed en ik mis hier en daar een paar dubbels, waardoor we tot 3-3 gelijk op gaan. Ik zet wel een eindsprint in en wanneer de dubbels ook wat sneller gaan vallen, trek ik de partij met 5-3 naar me toe.
De wedstrijden erna zijn zo nu en dan wisselvallig, maar het lukt me wel om steeds op tijd bij de les te zijn en toe te slaan. Overwinningen Op Michele Turetta uit Italië en de Duitser Andreas Gradert zorgen ervoor dat ik vandaag mijn bord win. Daarna is het snel (letterlijk en figuurlijk) voorbij. Tegen een ontketende Derk Telnekes kom ik geen moment in de wedstrijd en ga ik er met 5-0 af. Daarmee eindigt mijn eerste en waarschijnlijk niet laatste Q School.
Onder het mom van “wie A zegt, moet ook B zeggen” reisde ik een week later af naar Wigan voor de eerste Challenge Tours van het seizoen. Ik hoopte misschien een paar goede runs te kunnen maken, om een mooie positie op de ranking te verwerven. Mijn zelfvertrouwen kreeg echter vroeg in het weekend al een knauw, toen ik zag dat ik niet de juiste schoenen mee had genomen. Zoals met de meeste dingen in het darten, is zoiets voor 90% een mentaal probleem, maar het kostte me ook echt wel even tijd om aan andere schoenen te wennen. Ik was al lang blij dat ze zwart waren en ik er gewoon op mocht spelen.
De eerste wedstrijd van het weekend zou direct het hoogtepunt worden. Ik speel tegen de Spaanse PDC WK-deelnemer Jose Justicia. Ik ga geweldig van start, maar mis twee darts op de dubbel, waardoor ik alsnog achter kom. Ik vecht me echter direct terug en drie legs later staan we op 2-2. Ik lijk geen triple meer te kunnen missen en nu ook de dubbels vallen loop ik uit naar 4-2. De leg erna mis ik mijn eerste matchdarts, maar een beurt later pak ik de winst. Het blijkt met 99,9 mijn hoogste geregistreerde gemiddelde ooit. En dat op de verkeerde schoenen…
Daarna zou er met Andrew Gilding opnieuw geen misselijke tegenstander op me staan te wachten. De Engelsman begint een stuk beter dan ik en al snel kijk ik, ietwat onnodig, tegen een 3-0 achterstand aan. Voor mijn gevoel sta ik eigenlijk helemaal niet zo slecht te spelen en ik houd vertrouwen in een goede afloop. Langzaam voel ik dat ik terug in de wedstrijd kom, maar op 4-2 achter gooit Gilding een fantastische leg waarop ik het antwoord schuldig moet blijven.
Over de rest van het weekend kan ik eigenlijk kort zijn: het was niet best. Ik moet nog wennen aan het spelen van meerdere toernooien op een dag en daar de juiste voorbereiding op te treffen. Het niveau van de rest van het veld is gewoon te hoog om tijdens het toernooi erin te kunnen komen. Zaterdagavond verlies ik van Jack Neary. Op zondag win ik mijn eerste ronde nog van de Griek Veniamin Symeonidis (5-4), maar daarna volgt een absolute flutpartij tegen Thomas Lovely (3-5). Het laatste toernooi van het weekend en voorlopig even mijn laatste in de PDC, eindigt met een nederlaag tegen Dean Owen (2-5).
Dan verdient mijn vriend Jitse van der Wal vanaf deze plaats nog eens mijn complimenten en felicitaties. Hij wint het vierde evenement van het weekend. Een geweldige prestatie.
De conclusie van deze weekenden is, behalve dat mijn algehele niveau omhoog moet, dat ik een stuk constanter een hoog niveau moet weten te halen, om serieus mee te kunnen doen in dit circuit. Bij de BDO kom je nog weg met af en toe een mindere partij of een paar matige legs, maar hier moet het gewoon consequent goed zijn. Ik moet gaan werken aan mijn voorbereiding (wat lastig is, omdat de ingooiruimte tot nu toe steeds erg beperkt is) en mentale weerbaarheid. Als dat lukt, zijn deze twee min of meer verloren weekenden straks toch niet voor niks geweest. Maar nu eerst op naar de Dutch Open.
Het zal mijn trouwe volgers niet ontgaan zijn, dat ik recent mijn eerste grote tv-wedstrijden heb gespeeld op de One80 L-Style World Masters. Als reactie daarop ben ik bedolven onder reacties van niet alleen vrienden en familie, maar ook (oud)-collega’s, team- en klasgenoten. Velen van jullie stuurden me foto’s van hoe er gekeken werd en daarom leek het me leuk om daar een collage van te maken, aangevuld met mijn eigen foto’s van achter de schermen.
Toen we binnenkwamen, was men al druk bezig met het klaarmaken van het podium 
Er was goed zicht op de baan vanuit de zaal 
Ingooien op het podium, nog niet in wedstrijdshirt 
De familie zit al klaar met popcorn 
Dan word ik naar het podium geroepen 
Even handjes schudden onderweg 
En een poging doen om het publiek mee te krijgen 
Dan nog een laatste paar pijlen 
Tot het echt tijd is om te starten 
Collega’s kijken op de laptop 
De wedstrijd loopt 
Het kan nog alle kanten op 
Rosa en Aron verdringen zich voor de tv 
Remy moedigt me aan in de kroeg 
De triples vallen lekker 
Oom Philip pakt er een biertje bij 
Ook op de tablet kan er gekeken worden 
Ook als je kijkt in het donker 
Is inmiddels goed te zien 
Dat het de goede kant op gaat 
Al krijgt Rosa dat niet meer mee 
Floris en Jeroen gelukkig wel 
Lars en Dave zijn trots op me 
En dan komt het interview achteraf 
We blijven nog even nagenieten in de zaal 
De dag erna moest ik weer 
Maar dat heeft helaas bijna niemand gezien
Dit seizoen begint wat parallellen te vertonen met het vorige. Ook een jaar eerder mislukte het weekend in Praag. Toen vond ik mijn vorm terug in Italië en gelukkig lukte dat nu opnieuw. Het eerste toernooi verliep nog wat stroef, maar op zondag haalde ik de kwartfinale; mijn derde alweer in de afgelopen maanden.
Toch zijn er dit seizoen ook twee dingen nieuw. Het gaat steeds vaker voorkomen dat ik punten moet verdedigen. Mijn punten zijn echter redelijk verdeeld over verschillende toernooien, zonder echte uitschieters. Daardoor zal ik er niet snel al te veel kwijt raken. Toch is het een nieuwe soort druk en ik ben benieuwd hoe ik daarmee om zal gaan. Een positief effect is dat ik ook steeds vaker een geplaatste status heb. Dat is een situatie waar ik jaren naar uit heb gekeken, om zo hopelijk wat makkelijker de eerste rondes door te komen en meer energie over te houden als het er echt om gaat.
Het is de tweede keer dat ik afreis naar de periferie van Bologna. Het is een mooie omgeving en een prachtige locatie om te darten. Net als vorige week, ben ik op pad met Silko en Anoop. We hebben een appartementje gehuurd op een kleine 10 minuten rijden in een mooi stadje. Ook naast de baan zou het een leuk weekend worden. Voor mij is dat echter bijzaak, het gaat om de prestaties aan het bord.
Ik speel voor het eerst met nieuwe punten in mijn darts. Anoop heeft ze voor me meegenomen en er zit echt geweldige grip op. Ze zijn iets langer dan mijn vorige set, dus ik moet er even aan wennen. Mijn eerste wedstrijden gaan nog wat moeizaam, maar ik kon ze zonder kleerscheuren door. In de sheetfinale speel ik, net als twee weken eerder in Killarney, tegen Jack Vincent. In tegenstelling tot destijds, wordt het nu geen goede wedstrijd. Ik ben te veel bezig met revanche en focus me te weinig op zelf goed spelen. Ik verlies met 4-2 en dat was niet nodig geweest. Omdat ik toch een paar (5) puntjes heb verzameld, is het toch een redelijke dag.
Op zondag merk ik voor het eerst echt het voordeel van mijn plaating. Zonder enige noemenswaardige problemen wandel ik door de eerste rondes heen en win ik mijn sheet. Het enige vervelende aan het toernooi in Italië is dat ze na de sheets van de mannen alle borden vrij maken om de sheets van het vrouwentoernooi te spelen. Op dit moment moeten we dus uren wachten tot we verder kunnen. Er is hier en daar wel ruimte om in te gooien en tussendoor kunnen we een drankje doen. Na de hervatting blijkt ook mijn wedstrijd bij de laatste 32 een formaliteit en zo sta ik zonder erg al bij de laatste 16.
Uiteindelijk kom je natuurlijk een keer een goede speler tegen en dat werd de sympathieke Engelsman David Evans. Evans is sterker in het begin van de wedstrijd, maar met wat kunst- en vliegwerk houd ik mezelf in de partij. Op 2-2 kom ik er beter in en met een 13-darter zet ik mezelf voor het eerst op voorsprong. In de zesde leg breekt David me terug en zo moet een zevende leg beslissing brengen. Dit werd een zenuwslopende leg. Met de Engelsman op 79 krijg ik de kans vanaf 164. Na triple 20 en triple 18 geraakt te hebben, mis ik de bullseye nipt. Ik ben afhankelijk van missers van Evans, die direct triple 19 raakt. Ik heb geluk, want hij mist twee pijlen op dubbel 11. De 25 punten die ik nog had staan poets ik met een laatste pijl in dubbel 8 weg. Een mooie overwinning, die meteen het weekend de moeite waard maakt.
Dit keer wil ik dan ook wel eens de halve finale halen. Dat bleek tegen de Thibault Tricole een brug te ver. Van tevoren had ik mezelf een goede kans gegeven, maar hij speelt gewoon te goed. Ik mis een kansje om 2-1 voor te komen en daarna scoort hij gewoonweg te goed. De Fransman, die zich onlangs als eerste van zijn land plaatste voor het WK, wint met 5-1. Het mag de pret niet drukken.
Het weekend kreeg nog een vervelend staartje, toen onze terugvlucht geannuleerd was. Gelukkig had ik mijn laptop mee, dus kon ik een dag vanuit een airport hotel werken, maar ideaal is anders. Ik was blij toen ik dinsdagavond weer in mijn eigen bed lag.
November is traditiegetrouw een van de drukkere maanden op de kalender. Omdat het nieuwe seizoen net is begonnen, proberen veel spelers direct een goede positie op de ranking te bemachtigen. Er is dit jaar wel de nodige onzekerheid, door de voortdurende onrust binnen de BDO. Desondanks was het Open Tsjechië weer druk bezocht. Het toernooi heeft dit jaar een A-status gekregen, dat zal geholpen hebben. Hoewel dit in het verleden een van mijn betere toernooien was, wil het de laatste jaren niet meer zo lukken. Daar kwam deze editie geen verandering in.
Op vrijdagavond komen we (dit weekend ben ik op pad met Anoop en Silko) halverwege de middag aan. Op tijd om nog even wat te eten en snel in te gaan gooien voor het warm-up toernooi. Vlak voor aanvang van toernooi bereikt mij triest nieuws over een onverwacht sterfgeval in de familie en dat zou het weekend wel overschaduwen. Tijdens het spelen heb ik er niet echt last van (en er last van hebben tijdens het darten is maar een relatief probleem in zulke omstandigheden), maar het blijft wel steeds in mijn achterhoofd zitten. Over het toernooi zelf is weinig te zeggen. Ik speel redelijk en na een paar overwinningen verlies ik wat ongelukkig de sheet finale.
Eigenlijk is het toernooi te groot geworden voor zalen van het OREA Pyramid Hotel in Praag. Een prachtig hotel, maar 32 borden is inmiddels gewoon te weinig. De eerste rondes van het toernooi duren veel te lang. Op zaterdag heb ik een bye in de eerste ronde en omdat ik helemaal onderaan de sheet sta, speel ik pas halverwege de middag mijn eerste ronde. We hadden nog wel tijd om in de ochtend wat boodschappen te doen en op onze kamer hadden we een ingooibord gezet, want ingooien in de zaal is bijna niet meer mogelijk. Ik speel niet goed, maar kom de tweede ronde nog wel door. Een paar uur later is de derde ronde wel het eindstation. Tegen een Tsjech (of een Hongaar, zou ook kunnen) die de wedstrijd van zijn leven speelt, kom ik steeds net te kort. Het lukt me niet om het om te draaien en met 4-1 eindigt het voor mij. Anoop weet nog knap de laatste 32 te halen (na een overwinning op onze vriend Brian Raman), waar hij verliest van het Ierse wonderkind Keane Barry.
Omdat Silko thuis nog veel werk heeft liggen en Anoop überhaupt niet ingeschreven was voor het koppeltoernooi, besluiten we het hierbij te laten. Zondagochtend vroeg vertrekken we, een dag eerder dan gepland, al naar huis, in de hoop dat het volgende week in Bologna beter gaat.
Na de succesvol verlopen World Masters ging het nieuwe seizoen (waarin gespeeld wordt voor deelname aan het WK van 2021) verder met een nieuw toernooi in het Ierse Killarney. Dat werd een zeer merkwaardig weekend op een prachtige locatie. Over een groep reisgenoten die steeds verder uitdunde, hoe een wegtrekker tot een nieuwe bijnaam leidde, een kwartfinaleplaats na een overwinning op Andy Hamilton en een Dirkie op het podium.
Oorspronkelijk zouden we met vier man afreizen naar de Ierse zuidkust. In de aanloop naar het weekend dunde dat gezelschap echter steeds verder uit, waardoor alleen Brian Raman overbleef, naast mijzelf. Na een korte vlucht naar Cork en een ritje van ruim een uur door het prachtige landschap (met een huurauto, ik moest erg wennen aan schakelen met links), kwamen we aan in ons prachtige appartement. Veel tijd om ervan te genieten hadden we echter niet, want die avond stond het koppeltoernooi al op de agenda.
Daar hadden we best hoge verwachtingen van. Brian had zich recent immers geplaatst voor het WK en ik had een goede run op de World Masters gehad. Het lukte ons echter niet om ons niveau te halen aan het wedstrijdbord. We speelden niet slecht, maar de tegenstanders straften onze kleine foutjes af. In bijna elke leg kregen we wel kansen, maar uiteindelijk stond er met 5-1 toch een kille eindstand op het bord.
Ik hoopte daarna snel naar bed te kunnen, maar niets bleek minder waar. Tijdens het schrijven na onze nederlaag, krijg ik het plots erg benauwd. Ik kan al slecht tegen lang stil moeten staan en de combinatie van oververmoeidheid en de felle lampen deden de rest. Het was me een keer eerder overkomen, jaren geleden op een Dutch Open. Toen was de wedstrijd net op tijd klaar, maar dat was nu niet het geval. Op 4-4 hoop ik het nog een leg vol te kunnen houden, maar het wordt langzaam steeds meer zwart voor mijn ogen. Als ik achteruit wil stappen om om vervanging te vragen, verlies ik mijn evenwicht en val ik achterover. Hoewel ik neerkom op mijn achterhoofd, voel ik me dan wel meteen iets beter, nu er weer bloed naar mijn hoofd gaat. Men laat me echter niet zomaar naar huis gaan. Om het zekere voor het onzekere te nemen, belt men zelfs een ambulance. Daar word mijn hartslag bekeken en daarna kunnen we dan eindelijk terug naar ons appartement. Onze opponenten van eerder op de avond blijken het toernooi gewonnen te hebben, dus zo vreemd was het niet dat we ban ze verloren.
De dag erna bellen Anoop en Jitse me op, om me te complimenteren met mijn moonwalk en noemt Brian me voortaan Blackout. Bij gebrek aan een goede bijnaam, besluit ik die laatste aan te houden. Hij klinkt wel stoer en er zit een verhaal achter. Door het gebrek aan een goede nachtrust, is mijn spel ook vandaag nog niet optimaal. Het gaat wel redelijk, maar al snel valt me op dat het niveau in Ierland behoorlijk hoog ligt. Mijn eerste wedstrijd kom ik door, maar de tweede verlies ik helaas met 5-3, van een goede tegenstander.
Als ik dan nog wat van het weekend wil maken, zal het op zondag moeten gebeuren. Langzaam maar zeker begint de goede vorm wel te komen. De eerste ronde kom ik eenvoudig door, maar de tweede wordt een thriller. Ik speel ontzettend goed, maar datzelfde geldt voor mijn tegenstander. Tot 4-4 gaan we gelijk op en met een 76 finish haal ik de wedstrijd binnen. Daarna volgt nog een ronde die ik met enig gemak weet te winnen, vooral omdat ik goed begin.
Bij de laatste 32 speel ik tegen Niall Culleton, die eerder dit jaar op het Isle of Man nog te sterk voor me was. Het wordt wederom een geweldige wedstrijd, maar ditmaal blijf ik hem vaak net voor. Met name mijn finishes zijn uitstekend en met 5-3 gaat de partij mijn kant op. Ik ben dit toernooi als 16e geplaatst en dus kom ik nu logischerwijs de nummer 1 tegen. Dat is voormalig PDC WK-finalist Andy Hamilton. Ik ben benieuwd wat ik tegen dit zwaargewicht in te brengen heb en mijn vertrouwen is groot door mijn spel eerder op de dag. Scorend blijft hij me vaak net iets voor in deze wedstrijd, maar ik straf in de beginfase alles af. Ik check 90 om meteen te breken en houd in 14 darts mijn eigen leg. Hierna breek ik opnieuw, nu met 76. Wanneer ik vervolgens opnieuw mijn eigen leg pak, komt de overwinning wel erg dichtbij. Hamilton gaat nu beter spelen en ik laat onbewust de teugels toch iets vieren. De Engelsman pakt 3 legs terug, maar gelukkig blijft het daarbij. In de achtste leg raak ik dubbel 5 voor de wedstrijd.
Het halen van een kwartfinale was lang een te groot obstakel voor me, dus ik ben blij dat na mijn eerste in Frankrijk, de tweede nu rap volgt. Ik speel op het podium tegen de jonge Engelsman Jack Vincent. Ik mag beginnen en de eerste leg verloopt voorspoedig, wanneer ik mijn eigen glazen ingooi. Na vanaf 180 de eerste 2 pijlen in de triple 20 gegooid te hebben, trek ik mijn derde te ver omlaag en die belandt in hetzelfde vak; dood. Dit kost me de leg. Ik kom nog wel terug, maar kan in de legs erna scorend niet meer domineren. De tank is leeg en met 5-2 ga ik onderuit.
Ik kan terugkijken op een enerverend weekend en ben blij dat het positief geëindigd is. Dat maakt alle ongemakken toch de moeite waard.
De TV-fase van de One80 LStyle World Masters zou het voorlopige hoogtepunt in mijn loopbaan worden. Mijn eerste keer voor de camera’s (livestreams niet meegeteld), een moment waar ik al jaren naar uitkeek en waarvan ik zo nu en dan dacht dat het wellicht nooit zou plaatsvinden. Nu was het dan zo ver en ik heb me uitstekend staande gehouden tegen eerst Paul Harvey en een dag later Ciaran Teehan. Het avontuur strandde met de kwartfinales in zicht.
Na een dag van relatieve rust (ik had mijn laptop meegenomen en kon dus ‘gewoon’ aan het werk), die volgde op een hectische woensdag, stond vrijdag natuurlijk volledig in het teken van de voorbereiding op de wedstrijd van die avond. Ik kende mijn tegenstander niet, maar Paul Harvey is een man met een aardige staat van dienst. Hij had bovendien een stuk meer ervaring dan ik en was favoriet bij de bookmakers. Zelf was ik vooral benieuwd of het me zou lukken om mijn zenuwen en bedwang te houden en een goede indruk te maken. Met het resultaat zou ik me daarna wel bezig gaan houden.
Lees meerIn dezelfde week als de World Masters stond ook het WK-kwalificatietoernooi op de rol. Dit was de laatste en uiterste mogelijkheid om me voor het WK te plaatsen. Er waren vier plekken beschikbaar, dus om dat te halen had ik de nodige rondes moeten winnen in een zwaar deelnemersveld. Die missie mislukte helaas, ondanks een goede wedstrijd, direct.
Voor dit toernooi golden dezelfde criteria als voor de World Masters, dus waren het grotendeels dezelfde namen die meededen, uiteraard zonder de spelers die al geplaatst waren voor het WK. Het wedstrijdsysteem was net andersom; in plaats van best of 5 sets, best of 3 legs, werd er best of 3 sets, best of 5 legs gespeeld. Ik speel mijn eerste ronde tegen Brett Claydon, een relatief onbekende doch zeer sterke speler. We beginnen beiden goed, met legs onder de 15 darts. In de derde leg maak ik, wat later blijkt, een inschattingsfout. Ik sta na 9 pijlen op 124 en besluit weg te zetten en niet voor een finish met de bull te gaan. Claydon stond op 151, maar ik achtte de Engelsman niet in staat dat op dat moment uit te gooien. Dat deed hij wel (chapeau) en dat levert hem de leg erna ook de set op.
Achteraf kun je stellen dat dat het verschil in deze partij maakte, maar dat wist ik op dat moment nog niet. Hij begint de tweede set en wint de eerste leg, ook al krijg ik een pijl vanaf 110. Hierna houden we allebei onze eigen leg, waardoor ik een break moet voorkomen om in de wedstrijd te blijven. Hij mist een matchdart en ik check 61 om nog een ultieme kans af te dwingen. De laatste leg van deze set is vergelijkbaar met de eerste; ik krijg een pijl, ditmaal vanaf 115, om te breken, maar die is niet aan mij besteed. Claydon maakt het af en op dat moment weet ik definitief zeker dat ik niet actief zal zijn op het WK. De teleurstelling was niet heel groot, gezien de week die ik gehad had. In het darts is er gelukkig altijd weer een volgende wedstrijd!
