Afgelopen week werd ik gebeld voor een interview voor het Noord-Hollands Dagblad. Er is een mooi artikel uitgerold, waarin ook de nodige achtergrondinformatie wordt gegeven. Het interview was in het kader van de afgelopen rankingcyclus en de WK qualifier in Assen. Helaas is dat grote doel (Lakeside) nog niet bereikt, maar volgend jaar weer een kans.
Het is de laatste jaren een van mijn favoriete toernooien geworden; de Saen Trophy in Café de Schot. Tijdens het WK, toch al een heerlijke tijd, staat het hele café een week lang helemal in het teken van dit evenement. 32 gekwalificeerde spelers spelen op een podium vanaf de eerste ronde wedstrijden over meerdere sets. Na overwinningen in de eerste twee ronden, verloor ik uiteindelijk een prachtige kwartfinale.
Omdat ik vorig jaar behoorlijk uit vorm was en daardoor al de eerste ronde verloor, moest ik me dit jaar via het kwalificatietoernooi plaatsen. Dat lukte gelukkig zonder al te veel moeite en dus stond ik dit jaar wederom op de deelnemerslijst. Omdat ik ongeplaatst was, zat het er wel dik in dat ik een pittige loting zou krijgen. Het viel mee, want in de eerste ronde ontliep ik de geplaatste spelers. Met Robin Mau Asam trof ik een goede tegenstander, maar ook een die zich de afgelopen jaren niet zo vaak meer laat zien. In een wedstrijd over meerdere sets bleek dat in mijn voordeel. Scorend ben ik duidelijk de baas, met een first 9 gemiddelde van rond de 95 en zo kan ik het me veroorloven de nodige dubbels te missen. Ik kom in de eerste set met 2-1 achter, maar vanaf dat moment gaan ook de dubbels lopen. Ik win acht legs op rijd en daarmee de wedstrijd met 3-0.
Naar de tweede wedstrijd, mijn eerste in 2019, keek ik erg uit. Teamgenoot Lars de Jong was als tweede geplaatst en werd vorig seizoen zevende op de nationale ranking. Dat zou best eens een mooie partij kunnen worden. Net als in mijn eerste ronde ga ik wat traag van start. Ik win de eerste leg, maar verlies er vervolgens vier op rij. Lars scoort in deze fase beter dan ik, wat ik van tevoren niet helemaal verwacht had. Naar het eind van de tweede set toe vallen zijn scores een klein beetje weg en omdat ik nu wel de dubbels ga gooien, kan ik hem breken en de set binnenhalen. Hierna valt de wedstrijd steeds meer mijn kant op. Min of meer op cruise control (met veel hoge scores) win ik de derde set en kom ik op 2-0 in de vierde. Ik word een beetje laks en Lars gaat ook weer beter gooien. Hij komt terug naar 2-2. In de laatste leg lijkt hij een kans te gaan krijgen, nadat ik opnieuw pijlen mis. De laatste get echter in het hoekje van de dubbel 3, waarmee ik 3-1 voor kom. In de laatste set zet Lars nog een keer aan, maar met een 96 checkout win ik de wedstrijd. Mijn gemiddelde is prima, hoewel het door de fases van gemiste dubbels nog wat hoger had gekund. Scorend was het wel weer goed. Ik ga door naar de kwartfinale tegen Kevin Doets en ben al zeker van plaatsing voor volgend jaar, waarmee mijn eerste doel bereikt is.
Maar als je daar eenmaal staat, wil je natuurlijk door ook. Kevin, ook een teamgenoot, had twee uitstekende eerste ronden gespeeld en ik kon er zeker niet van uitgaan dat ik scorend het overwicht zou hebben. Ik zou ditmaal dus vanaf het begin goed moeten finishen. Ik win het bullen en besluit tegen mijn eerdere gedachte in om zelf te beginnen. Ik wil direct op voorsprong kunnen komen en de druk bij hem leggen. Dat plan mislukt, vanwege hetzelfde euvel als een dag eerder: aan het begin van de wedstrijd mis ik een aantal dubbels. Niet zoveel als toen, maar zoveel kansen kreeg ik ook niet. Ik verlies de eerste twee sets met 3-1, mede doordat Kevin een 164 gooit om zijn eigen leg te redden. Dat zou ook een beetje het verhaal van de wedstrijd worden. Hij wist zich iets beter onder mijn druk uit te finishen dan ik. Na de onderbreking gooi ik er scorend een tandje bij en met uitstekend spel win ik de derde set. Ik krijg helaas ook weer een zeer sterke set terug van hem, waarin ik er niet aan toe kom om te breken. Zodoende kom ik 3-1 achter en moet ik drie sets op rij winnen. In mijn eigen set komt de stand vervolgens op 2-2 en met een 12-darter haal ik deze binnen, om de achterstand te verkleinen.
In zijn set word ik in de tweede leg gebroken en dan lijkt het toch echt voorbij. Ik recht nog een keer de rug en pak een break terug. Nadat Kevin vervolgens een paar wedstrijdpijlen mist, check ik 90 om de druk nog wat op te voeren. De vijfde leg van deze set zou de laatste worden. Kevin plaatst een versnelling en dit keer heb ik geen antwoord meer. Hij wint de set en daarmee met 4-2 de wedstrijd. Hoewel ik op zijn zachtst gezegd niet zo’n fan ben van verliezen, kan ik er dit keer goed mee leven. Het was een geweldige wedstrijd om te spelen en ik heb ervan genoten. Volgend jaar een nieuwe kans. Kevin zou uiteindelijk de finale halen en daarin verliezen van Saen Trophy veelvraat Remco van Eijden.
Het was een toernooi waar ik erg naar had uitgekeken; voor het eerst zou het West-Fries Open een internationaal geranked toernooi zijn. Het evenement wordt praktisch in mijn achtertuin gehouden en dus zou het een mooie kans zijn om in mijn eigen omgeving te laten zien wat ik kon. Het liep echter totaal anders.
Op zaterdagavond zou er begonnen worden met het koppeltoernooi. Ik speelde samen met Wesley Harms, een van de beste darters van Nederland en daarom zouden we een goede kans maken om ver te komen. Op vrijdagavond werd ik echter uit het niets doodziek. Voor de grafisch ingestelde lezers zal ik de details besparen, maar het komt erop neer dat er niets binnen bleef en dat ik hoge koorts had. Daarnaast had ik ’s nachts geen oog dicht gedaan. Zaterdag in de loop van de dag besloot ik toch te gaan spelen, maar dat was eigenlijk een beetje tegen beter weten in.
Ook de loting zat niet mee. We zouden geen kans krijgen om rustig erin te komen, want met Conan Whitehead en Ritchie Edwards troffen we meteen twee toppers van de overkant van het kanaal. In de eerste leg laten ze zich meteen gelden, door hun 701 punten in 18 pijlen weg te poetsen. De leg erna gooien ze minder. Wij nemen een beetje afstand, door elke beurt een triple te raken. We krijgen twee volle beurten om gelijk te maken, maar maken daar geen gebruik van. Cruciale missers, zo zal blijken. Vanaf een 2-0 achterstand vechten we ons wel terug. We houden onze eigen leg om de aansluiting te vinden en in de leg erna breken we terug. Die leg ging gelijk op, maar op 260 gooi ik 180 en Wesley poetst de overige 80 punten weg. In de laatste leg krijgen we echter een 19-darter tegen, waardoor de eerder gemiste dubbels extra zuur zijn. Ik kan gelukkig wel op tijd naar bed, in de hoop de ochtend erna wat fitter te zijn.
Ik ben de dag erna wel iets fitter, maar verre van beter. Elk ander toernooi zou ik afgezegd hebben, maar omdat er punten te verdienen zijn, wil ik kijken waar het schip strandt.
Daar komt bij dat ik voor het eerst in mijn loopbaan een geplaatste status heb gekregen. Dat is natuurlijk best een mooie mijlpaal en dat moet er normaal gesproken voor zorgen dat ik een paar rondes relatief eenvoudig door kan komen. In de eerste partij klopt dat. Ik begin goed, met een paar sterke scores. Mijn tegenstander is dermate onder de indruk dat hij niet veel meer gooit en zonder enige moeite win ik met 4-0. De ronde erna moet ik tegen mijn teammaatje Sjors Kolvers. Ik weet niet wie er verantwoordelijk is voor de loting, maar dit is de derde keer dat we elkaar op een internationaal toernooi in de eerste of tweede wedstrijd treffen. Sjors begint goed en check 144 en 102. Ik zet hier weinig tegenover. Ik pep mezelf nog een keer op, om er toch nog wat van te maken en met pijn en moeite win ik twee legs. Daarna gaat het langzaam beter en ik breek zelfs om 3-2 voor te komen. In de zesde leg kom ik op 80 voor de winst, maar door een fout krijg ik geen pijl op een dubbel. Sjors gooit 100 uit en wint hierna ook de laatste leg. Ik ben er letterlijk en figuurlijk doodziek van.
Op zondag 2 juli stonden de nationale kampioenschappen voor eredivisieteams op de kalender. De beste teams uit alle lidorganisaties van de NDB verzamelden zich om te strijden om de NK titel. De Tegenstander was present namens de DONHN. Omdat ik hier, met eerdere teams, drie maal de finale had gehaald (tweede plaats in 2013 en 2014, winst in 2015), en vanwege de winst in de Teamcup van enkele weken geleden, waren de verwachtingen opnieuw hooggespannen. Aan de dag kwam echter al vroeg een einde, na een thriller tegen de kampioen uit Friesland, die uiteindelijk ook de titel zou opeisen.
Van de succesvolle teams van enkele jaren geleden (De Gieterij en Nelly’s), zijn alleen Wesley Harms en ik nog over. Toch kan er niet gezegd worden dat de kwaliteit omlaag is gegaan. Sterker nog; dit was misschien wel het sterkste team waarmee ik ooit naar Nijkerk ben afgereisd. De concurrentie was echter hevig, met internationale topspelers als Benito van de Pas, Jan Dekker, Rick Hofstra en Geert de Vos in ‘de tent.’ Er worden acht poules met elk drie teams gemaakt. Alleen poulewinnaars gaan door naar de kwartfinale, dus elke misstap kan fataal zijn. We spelen onze eerste wedstrijd tegen Vosta 1, een team uit het Oosten van het land, om vervolgens de strijd aan te binden met ’t Ouwe Vat, de kampioen van de FDB.
Die eerste ontmoeting is interessant om Kevin Wensink bij Vosta 1 speelt. Tegen Wensink vond ik mijn Waterloo op de Dutch Open, nadat ik twee wedstrijdpijlen miste. Na een vriendschappelijke terugblik op die wedstrijd, speelt hij zijn single tegen Sjors Kolvers. Sjors doet het uitstekend en weet deze partij te winnen. Op het andere bord wint Wesley zijn eerste pot van de dag. Ook de rest van de wedstrijd zijn wij de betere. Ik win een niet hoogstaande single met 3-1 en ook Silko Visser sluit zijn single winnend af. De winst is dan al binnen. Wesley en Sjors winnen hun koppel, maar Silko en ik moeten die van ons afstaan. De teamronde valt wel weer onze kant op en dus komt er 6-1 op het scorebord te staan. Wanneer ook ’t Ouwe Vat van Vosta 1 wint, weten we dat de wedstrijd tegen de Friezen een direct duel om de groepswinst wordt.
Deze wedstrijd zou voortdurend gelijk op gaan, zowel in de partijen als in de totaalstand. We hanteren dezelfde opstelling als eerder en dus bijten Wesley en Sjors het spits af. Sjors is niet in staat om de solide Rick Hofstra te verrassen en dus is het aan Wesley om de stand op 1-1 te brengen. Dat lukt met de nodige moeite, want er moet een vijfde leg aan te pas komen om Frans van der Weit te verslaan. Terwijl ik mijn partij tegen voormalig kwart en halve finalist op Lakeside Jan Dekker speel, tovert Silko een aantal finishes van wereldklasse uit de hoge hoed om zijn single binnen te halen. 61 is nog de opmaat en na de gelijkmaker van zijn tegenstander maken checks van 125 en 156 het feest compleet. Intussen ben ik met een matige leg begonnen en op achterstand gekomen. De tweede leg is beter en omdat Dekker nu iets minder triples raakt, kan ik met een 111 checkout gelijk maken. De derde leg kom ik al iets dichter in de buurt, maar door goed weg te zetten en snel te checken houdt de Drent in Friese dienst mij op afstand. In de volgende leg weet ik hem weer voor te blijven en met een 60 finish dwing ik een laatste leg af. Ik verlies de strijd om de bull en zal dus een superleg moeten gooien om te winnen. Dat lukt niet en dat zou wellicht niet eens voldoende zijn geweest, want Dekker is met 13 pijlen uit.
Hoge finishes houden ons op koers
Ook in de koppels kiezen we uiteindelijk voor dezelfde combinatie als in de eerste wedstrijd. Samen met Silko tref ik opnieuw Dekker, spelend met Age de Boer. Waar ons eerste koppel nog niet optimaal verliep, spelen we nu uitstekend. Mindere legs en scores van de een, worden gecompenseerd door de ander. In de eerste leg is het Silko die uitblinkt en ons op voorsprong zet. Nadat ook de Friezen hun leg houden, staan we in onze eigen leg onder druk. Omdat ik zelf ook steeds meer beurten met twee triples noteer, komen we onder de druk uit en gooit Silko opnieuw de dubbel. In de vierde leg komen we steeds dichterbij en mis ik een kans om het punt al binnen te halen. Vervolgens verliezen we de strijd om de bull en zullen we dus moeten breken. Met de druk er vol op noteren we een fabelachtige leg. Silko raakt elke beurt een triple en met scores van 140 en 180 doe ik er een schepje bovenop. Na 5 beurten mag ik aanleggen vanaf 101 en gooi uit, ons team op voorsprong zettend. Want hoewel we de volle vijf legs nodig hadden, waren Wesley en Sjors ook nog niet klaar. Ook zij speelden een vijfde leg. In dit geval gooide ’t Ouwe Vat echter de betere leg en trok het de stand gelijk. De teamronde, 1001 best-of-1, zou beslissing gaan brengen. We verliezen de bull en moeten al snel in de achtervolging. Die Friezen vallen halverwege de leg iets terug en met enkele sterke scores komen we weer helemaal terug. Op het moment dat beide teams in de lage 300 staan, plaatsen de Friezen een versnelling waartegen wij kansloos waren: Vanaf 332 gooit Hofstra 180, waarna Van der Weit de overige 152 punten wegpoetst.
Daarmee eindigt onze dag en ook meteen het seizoen. Aanvankelijk overheerst de teleurstelling, maar die maakt na enige tijd plaats voor realisme. We hebben een prima partij gegooid, tegen sterke en ervaren tegenstanders. Later bleek ook nog eens dat we van de latere kampioen verloren hadden. Voor ons restte de terugreis en de ambitie om volgend jaar wel die titel te pakken. Die weg is nog lang en begint in september gewoon weer bij ons in de DONHN.
Het diende zich al enige tijd aan; donderdag is De Tegenstander kampioen in de eredivisie van de DONHN geworden. Door de 8-1 overwinning, thuis in Café de Hoek Wervershoof, op Alibi zijn we door achtervolgers niet meer te achterhalen.
Het team is aan de vooravond van het huidige seizoen ontstaan uit een samenstelling van twee oude teams, Nelly’s en De Tegenstander. Waar we in het begin van het seizoen nog een beetje aan elkaar moesten wennen, volgden de grote overwinningen elkaar al snel op. Alle competitiewedstrijden tot dusver werden gewonnen, met een zeer hoog gemiddelde van 7,72 punten per wedstrijd. Ook werd er maar liefst zeven maal een 9-0 op het bord gezet. De individuele statistieken zijn ook uitstekend te noemen.
Het is de eerste titel van dit nieuwe team, maar inmiddels mijn vierde. In 2015 wisten we ook nog het nationale kampioenschap te winnen, waar ons nu dus ook voor gekwalificeerd hebben. Eerst moeten echter nog de laatste twee competitiewedstrijden, waaronder die tegen de nummer twee Powerdarts, afgewerkt worden. Bovendien zijn we nog actief in het bekertoernooi en de NDB Teamcup. Als alles goed gaat worden het nog een paar drukke maanden.
Nadat gisteren het koppeltoernooi werd afgewerkt, stond vandaag het singletoernooi van het West-Fries Open Darts op het programma. Er lag een goed gevulde prijzenpot klaar en daar wilde ik een deel van mee naar huis nemen. Ondanks een aantal goede wedstrijden, is dat me net niet gelukt.
Tijdens de eerste ronde van het WF open kom ik terug van een achterstand
In tegenstelling tot het koppeltoernooi, werd er vandaag direct knock-out gespeeld. Ik speelde de eerste ronde tegen Michel de Louw, een goede eredivisiespeler uit de buurt en zou dus direct scherp moeten zijn. Dat lukte maar half. Het is natuurlijk geen excuus, maar met een schrijver die elke beurt verbeterd moet worden en dan ook nog tijdens je beurt een stap naar achteren zet, is het lastig concentreren. Ook mijn tegenstander had hier last van, dus ik kom alsnog met 1-0 voor. In de legs erna mis ik een handvol dubbels, nadat de scores goed op orde zijn. Hierdoor sta ik op een 2-1 achterstand. De leg erna gaat het ook de verkeerde kant op, maar met een 180-score pak ik het initiatief terug. Nadat ik de leg pak, wordt de schrijver vervangen (bedankt Wesley Ruis). Dit helpt. Na zes legs is de winst binnen, met een 68-finish.
De tweede wedstrijd gaat een stuk beter. Zonder al te veel tegenstand win ik met 4-0. Bij de laatste 32 speel ik tegen Rick van der Schuur, teamgenoot in de superleague. Het wordt een goede en spannende wedstrijd. Hoewel Rick 180 gooit in de eerste leg, weet ik hem te pakken. Ook hij houdt daarna zijn eigen leg. Hij scoort in de leg erna beter dan ik en breekt me om 2-1 voor te komen. In de leg erna gooi ik 180 op weg naar de rebreak. In een spannende eigen leg, kom ik vervolgens opnieuw op voorsprong. Rick speelt daarna een zeer sterke zesde leg en de zevende leg zal de beslissing moeten brengen. Hierin wissel ik goede scores af met matige. Als ik na 15 pijlen op 96 wegzet, lijkt er weinig aan de hand. Rick gooit echter 177 om op 32 te komen. Ik raak de triple 20, maar mis de dubbel 18 twee keer nipt. Rick profiteert en gaat door naar de volgende ronde. Ik kan leven met het verlies, maar vind het jammer dat ik niet verder kan.
Hoewel de resultaten dit weekend niet geweldig zijn (maar ook zeker niet slecht), ben ik wel tevreden over mijn spel. Mijn niveau was goed, ook onder druk. Nu is het zaak om door te zetten richting het belangrijke HAL Open volgende week. Alle resultaten van dit weekend zijn te vinden.
Dit jaar werd voor de tweede keer het West-Fries open gespeeld. In korte tijd heeft de organisatie een toernooi van landelijke allure uit de grond gestampt. Hoewel er vorig jaar nog wat opstartproblemen ware, was ik nu erg onder de indruk van de professionaliteit waarmee alles georganiseerd was. Bijkomend voordeel: het wordt praktisch in mijn achtertuin gehouden en dus kon ik op de fiets.
Op zaterdagavond werden de koppels gespeeld. Ik speelde samen met Kevin Gijzen, waarmee ik eerder al derde werd tijdens het NK koppels, afgelopen december. We hadden er zin in en hadden de overtuiging dat we weleens heel ver zouden kunnen komen. Er werd begonnen in poules. Om door te komen zouden we op zijn minst tweede in een poule van drie moeten worden. Omdat er een erg zwak koppel in de groep zat, zou dat geen probleem worden. Het derde koppel was wel heel behoorlijk, maar we wonnen beide wedstrijden met 3-0. Ons spel was goed en met name op de dubbels loopt het bij mij erg lekker.
Daarna werd het al snel een stuk lastiger. In de tweede ronde troffen we twee superleague-spelers. De wedstrijd gaat gelijk op, maar in elke leg kunnen we aan het einde een versnelling plaatsen. Omdat we niks laten liggen op de dubbels, winnen we met 3-0. De ronde erna spelen we tegen twee spelers uit onze eredivisie. We zijn favoriet, maar moeten wel goed opletten op hun soms goede scores. Omdat we zelf een stuk constanter zijn, lukt het ons opnieuw om met 3-0 te winnen. We zijn inmiddels aanbeland bij de laatste 16. Hierin spelen we tegen Kevin Visser en Dennis van Sluis, twee spelers waar Kevin samen mee speelt in de Superleague. Het werd een wat nerveuze wedstrijd, omdat we allemaal de kwaliteiten van de ander kenden. Ook in deze wedstrijd lukt het ons steeds om tegen het einde van de legs een tandje bij te schakelen. Daarom winnen we wederom met 3-0 en maken we ons op voor de kwartfinale.
Die bleek op het podium gespeeld te worden. Daar kom ik achter als ons plots gevraagd wordt om een opkomstnummer door te geven. Het wordt Up in the Air, van 30 Seconds to Mars. De intro zweept wel lekker op dacht ik zo, maar dan hadden ze wel het volume wat hoger moeten zetten (zie ook de video). We spelen tegen onze teamgenoten Ed de Koff en Silko Visser, misschien wel de favorieten om het toernooi te winnen. We starten goed en ik gooi onder andere een 180-score in de eerste leg. Kevin gooit hem uit en we komen met 1-0 voor. Dit willen we vervolgens uitbouwen. Die mogelijkheid lijkt er te zijn, omdat zij niet heel sterk aan de tweede leg beginnen. Omdat we zelf ook wisselend gooien, komen Ed en Silko op gelijke hoogte. Vanaf dat moment draait de wedstrijd om. Zij gaan steeds beter scoren en wij hebben te veel beurten zonder triples. Daardoor lopen ze al snel bij ons weg en ze laten niet meer los. Het wordt 4-1.
Hoewel we sterk het gevoel hadden dat er meer in zat, zijn we over het geheel genomen wel tevreden over ons spel vandaag. Omdat het toernooi lekker doorliep, ben ik ook nog eens mooi op tijd thuis en op bed.
Hoewel er een dag tussen mijn tweede ronde en kwartfinale zat, was er van rust weinig sprake geweest. Gisteren moest er in de competitie gegooid worden. Met nieuw materiaal, want mijn nieuwe pijlen waren gelukkig binnen. We wonnen met 6-3 van de regerend kampioen en hoewel ik zelf wat wisselvallig begon, kon ik de punten binnenhalen. Een prima opwarmer voor mijn wedstrijd tegen Remco van Eijden. Een man die in de context van de Saen Trophy geen introductie behoeft. Bij zijn tien eerdere deelnames stond hij in totaal acht keer met de beker in zijn handen. Het is niet overdreven als ik zeg dat dit ‘zijn’ toernooi is.
Wat natuurlijk niet betekent dat ik niet mijn uiterste best kon doen om daar verandering in te brengen. In de vorm van teamgenoot Silko Visser had ik zelfs wat support meegenomen. Vier sets winnen zou lastig worden, maar ik moest om te beginnen die eerste maar eens pakken. Ik begin wat zenuwachtig en Remco houdt zijn eigen leg. In de tweede kom ik er al beter in en als Remco een klein kansje mist, maak ik gelijk. De leg erna begint hij en ik houd hem scorend goed bij. Wanneer hij een pijl vanaf 115 mist, check ik 118 voor de break. De leg erna scoor ik uitstekend en vanaf 156 mis ik een pijl (ruim, hij komt in de 4) om de set al te pakken. Ik sta ver genoeg voor om terug te mogen komen. Ik neem mijn tijd, maar mis driemaal op dubbel 16. Remco komt ondertussen hard dichterbij, maar ik krijg nog een kans. Ik neem mijn tijd. Ik neem nog wat tijd. Ik neem eigenlijk te veel tijd… en mis. Remco straft dit af en mag de laatste leg van de set beginnen. Ik weet weer bij te blijven en als hij een pijl mist krijg ik nog een laatste kans vanaf 86. Ik mis de bullseye en verlies totaal onnodig de eerste set.
Als acht pijlen al niet voldoende is om een set te pakken, dan wordt het wel heel moeilijk. Die gedachte blijft iets te lang in mijn hoofd hangen. Het mag natuurlijk niet, maar dit kost me ook de tweede set. In set drie zet ik nog een keer alles op alles om een comeback te bewerkstelligen. Ik break Remco in de eerste leg, maar hij zet hier een goede leg tegenover. Als hij daarna ook zijn eigen leg wint, heb ik een goede leg nodig om in de set te blijven. Dat lijkt te lukken, want met onder andere een 180-score sta ik na 12 pijlen op dubbel 4. Ook dit keer mis ik. Nu niet vanwege spanning of het nemen van te veel tijd, maar gewoon omdat je nu eenmaal weleens mist. De tegenstander profiteert opnieuw en met 3-0 achter wordt de opgave bijna onmogelijk. In de set erna is de koek dan ook op. De zware laatste dagen eisen hun tol en na afloop staat er 4-0 op het scorebord.
Al met al ben ik tevreden over het halen van de kwartfinale. Zeker omdat dat betekent dat ik automatisch geplaatst ben voor de editie van 2018. De uitslag vanavond kwam wel hard aan. Ik had gehoopt op zijn minst een goede partij te kunnen bieden en dan langer dan een set. Na afloop kon ik de complimenten in ontvangst nemen en Remco gaf toe zich in de eerste set wel even zorgen gemaakt te hebben. Het is leuk om te horen, maar ik koop er uiteraard niets voor. Volgend jaar beter.
Om mijn activiteiten te bekostigen, ben ik op zoek naar sponsors. Kijk hier om te zien hoe u mij kunt helpen om de top te bereiken. Particulieren kunnen Vriend van worden.
Opnieuw de laatste partij van de avond. Nog steeds met geïmproviseerd materiaal, maar wel met meer vertrouwen dan gisteren. Laurens van Haperen speelde gisteren een van de minste eerste rondes, maar dat mocht geen reden voor onderschatting zijn. Immers, hij zou vandaag alleen maar beter kunnen. Gelukkig liepen de partijen niet uit vandaag en konden we mooi op tijd beginnen. Een welkome meevaller, want de wekker ging die ochtend al om 5 uur. Snel op voorsprong komen en niet meer loslaten was het devies.
Laurens liet meteen zien dat hij veel beter kon dan wat hij gisteren had laten zien. Hij gooit veel beurten met twee triples en ik moet het antwoord schuldig blijven. Ik gooi te veel loose darts in de beginfase. Als Laurens dan ook nog makkelijk zijn eerste twee dubbels raakt, lijkt hij de eerste set te gaan winnen. Het ging bij mij echter beter lopen, met name wat de finishes betrof. Ik win mijn eigen leg en met een 80-checkout breek ik terug. De laatste leg scoor ik goed en ik weet de set toch binnen te halen.
Ik had gehoopt dat ik hiermee een aardige tik had uitgedeeld, maar Laurens liet zich zo makkelijk niet uit het veld slaan. In de tweede set kan hij opnieuw makkelijk op voorsprong komen. Dit keer houd ik wel gewoon mijn eigen leg, waardoor we op 1-1 komen. Ook de leg erna gaat gelijk op. Met een 138-finish plaats ik een break. Daarna houd ik eenvoudig mijn eigen leg om ook de tweede set te pakken. Gisteren liet ik het daarna iets te veel lopen, maar vandaag was daar geen sprake van. In de derde set zijn mijn scores niet groots, maar Laurens weet niet meer in de buurt te komen. De dubbels blijven prima lopen en de derde set wordt de laatste wanneer ik deze met 3-0 win.
De volgende wedstrijd is woensdag tegen titelverdediger en 8-voudig kampioen Remco van Eijden. Ik zal dan uit een spreekwoordelijk ander vaatje moeten tappen om het hem moeilijk te maken. Ik kijk ernaar uit.
Om mijn activiteiten te bekostigen, ben ik op zoek naar sponsors. Kijk hier om te zien hoe u mij kunt helpen om de top te bereiken. Particulieren kunnen Vriend van worden.
