Een mooie opsteker zo richting de belangrijkste toernooien van het seizoen. De sponsoren TPP Kamstra en NAP Ingenieurs hebben de samenwerking met mij met een jaar verlengd.
Kamstra was enige jaren geleden mijn eerste sponsor en ik ben zeer gelukkig met de aanhoudende ondersteuning. NAP Ingenieurs is een jaar geleden aan boord gekomen. Dat ook zij de samenwerking voort willen zetten, betekent veel voor me.
November is vaak een drukke maand. Na het Open Tsjechië vorige week, was het nu tijd om naar Bologna af te reizen voor het Italian Open en de Italian Grand Masters. De Grand Masters werd een grote teleurstelling, maar een plek bij de laatste 16 tijdens het Italian Open maakte veel goed.
Nadat ik vrijdagavond pas laat in het spelershotel was aangekomen, hoopte ik op een beetje een gunstige loting en vooral speeltijd op zaterdagochtend. Een wedstrijdje rustig in het toernooi groeien, zou precies zijn wat ik nodig had. Daar was helaas geen sprake van, want ik tref de hooggeplaatste Aaron Turner. Ik zou dus direct aan de bak moeten. Ik begin goed aan de wedstrijd en neem een 2-0 voorsprong. Nadat ik een volle beurt op de dubbels mis om 3-0 te maken, weet ik alleen geen dubbel meer te raken. Turner is niet beter, maar profiteert telkenmale van missers van mijn kant. Een frustrerende uitkomst, want daarna had de weg naar (minstens) de laatste 16 compleet open gelegen.
Het chagrijn moest ik de dag erna van me af spelen. Dit keer krijg ik het schema dat ik gisteren had gewild. Ik heb de nodige tijd om me voor te bereiden en kom de eerste twee wedstrijden zonder noemenswaardige problemen door. Daarna tref ik de geplaatste speler aan mijn bord, ditmaal Ben Hazel. Dit werd een bijzonder wisselvallige partij. Ik kom 1-0 voor in een leg die ik eigenlijk niet had mogen winnen en bevestig die break door daarna ook mijn eigen leg te houden. Op 3-1 weet ik het echter niet af te maken en laat ik de Engelsman terug in de wedstrijd. Op 3-3 dreigt er hetzelfde te gebeuren als een dag eerder, maar ik heb nu het geluk dat Hazel het ook niet afmaakt. De opluchting is groot als de dubbel 5 er eindelijk in vliegt.
Een verrassende Italiaan is een ronde later mijn tegenstander. Ik heb eigenlijk weinig van hem te duchten, maar kak zelf zo nu en dan een beetje in. Totaal onnodig laat ik hem in de wedstrijd komen en zelfs 3-3 maken. In de laatste leg mist hij zelfs een matchdart, maar uiteindelijk stel ik orde op zaken. Om vervolgens de kwartfinale te halen zou ik moeten afrekenen met Lakeside-finalist Thibault Tricole. De Fransman begint een stuk beter aan de wedstrijd, maar met hangen en wurgen kan ik bijblijven. Wanneer hij een extra tandje bij zet, is er geen houden meer aan en volgt een terechte nederlaag.
Hoewel er absoluut meer in had gezeten, kijk ik desondanks toch terug op een redelijk geslaagd weekend. Over twee weken staan de World Masters in Assen op de kalender en ik hoop daar goed voor de dag te komen.
Lange tijd stond ik op een positie op de WDF-ranking die me naar Lakeside zou brengen. Echter, in de laatste weken van het seizoen is het me toch door mijn vingers geglipt. Mijn resultaten in die periode waren niet eens zo slecht, maar het gebrek aan positieve uitschieters, hier en daar wat ongelukkige lotingen, thuisspelers die op vervelende momenten geweldige legs gooien en een aantal ongunstige resultaten elders in de wereld, deden mij uiteindelijk de das om. Na toernooien in Hongarije, Ierland en Tsjechië, bleek een laatste inspanning in Italië net te weinig.
We beginnen eind oktober in Hongarije. Na een matig koppeltoernooi (dat had zo zijn redenen, we kwamen pas enkele minuten voor het toernooi begon aan op de locatie), kun je wel stellen dat de loting mij niet zo gunstig gezind was. Op de eerste dag waren er 8 geplaatste spelers, in plaats van de van tevoren aangekondigde 16. In de tweede ronde ontmoet ik uitgerekend John Scott, die anders als negende geplaatst geweest zou zijn. Achteraf is het natuurlijk makkelijk praten, maar de 4-0 nederlaag is behoorlijk geflatteerd. Hij checkt een keer 126 met mij op een dubbel en de leg erna laat ik na om hetzelfde te doen.
De dag erna verliep iets beter, maar ook nu was het geluk niet aan mijn zijde. Waar er bij de laatste 32 nog voldoende relatief zwakke tegenstanders rondlopen, krijg ik lokale favoriet en ervaren rot János Végső. We spelen een uitstekende wedstrijd, waarin hij iets beter begint, maar ik aan weet te haken. Hij was begonnen en dus weet ik op 2-2 dat ik hem ergens in de komende legs moet zien te breken. Dat bleek een onmogelijke opgave. Eerst gooit hij een 11-darter en twee legs later is hij in de beslissende leg in 13 pijlen uit. Ik pak hiermee wel een handvol punten, maar eigenlijk had ik op meer gerekend dit weekend.
Ierland werd dit seizoen mijn meest ongelukkige weekend. Ik kan niet goed inschatten hoe dat komt; het lange reizen (drie en half uur vanaf Dublin), korte nacht (het koppeltoernooi was pas diep in de nacht afgelopen) of misschien gewoon de druk. Het weekend begon nog goed met een plek in de kwartfinale (en een gemiste matchdart om nog verder te komen) op het warm-up toernooi. Behalve een envelop, leverde dat helaas weinig op. Bij de koppels (met Braziliaan Diogo Portela) halen we nog de laatste 32, maar op zaterdagochtend gaat het helemaal mis. In een wedstrijd die ik eigenlijk gemakkelijk zou moeten winnen, valt er opeens niets meer in. Ik verlies in de eerste ronde van het laatste Gold toernooi op de ranking en bewijs mezelf daarmee een zeer slechte dienst. De dag erna herstel ik me nog met een plek bij de laatste 32 (waar ik met zeer matig spel verlies) en zodoende wordt het een teleurstellend weekend.
Het was een mooie wedstrijd op het podium, maar hij viel niet mijn kant op
Na Ierland ben ik ook enkele plekken gezakt op de ranking en een aantal regionale rankings zijn nu gewijzigd, waardoor ik buiten de boot dreig te vallen. In Tsjechië en Italië zal ik echt resultaten moeten gaan boeken. Ik probeer hier tijdens de toernooien niet mee bezig te zijn en ik moet zeggen dat dat me goed lukt. In Tsjechië speel ik wederom een goed opwarmtoernooi, maar ook hier zit de loting niet mee. In de derde ronde tref ik Pero Ljubić, wederom een Oost-Europeaan met ook de nodige PDC-ervaring. Nadat ik me in de beginfase onnodig laat breken, vecht ik me nog wel terug in de wedstrijd. Helaas blijkt het niet voldoende en lijd ik een 4-2 nederlaag.
Het zal dus moeten gebeuren in Italië. Ik probeer weg te blijven van bespiegelingen en rekenwerk, maar ik krijg wel mee dat een plek in de kwartfinale op zaterdag waarschijnlijk voldoende gaat zijn voor plaatsing. In de vroege rondes merk ik voor het eerst dat ik wat last van de druk begin te krijgen. Bij de laatste 64 geef ik twee legs onnodig weg. Daar bleef het bij, dus ik kon me wat gaan ontspannen. Bij de laatste 32 ontdoe ik me in een goede wedstrijd van de Italiaan Brambati. Op dat moment lijk ik een overwinning verwijderd te zijn van Lakeside.
No hard feelings
In de achtste finale speel ik tegen de publiekslieveling Francesco Raschini, die binnenkort de eerste Italiaan op Lakeside gaat worden. Anderhalf jaar eerder verloor ik van hem in Slowakije en ik was erop gebrand dat nu recht te zetten. In de eerste leg mis ik twee pijlen vanaf 56 om te breken. In de leg erna word ik zelf gebroken, waardoor ik in de achtervolging moet. Het kost me veel moeite om consistent goede scores te blijven gooien, maar in veel beurten lukt het me om met een laatste pijl nog een triple te raken. Met een keurige 15-darter in de vierde leg breng ik mezelf terug tot 2-2. Daarna gebeurt er bijna hetzelfde als in Hongarije. Raschini gooit eerst een 11-darter om weer op voorsprong te komen. Nadat ik een zevende leg afdwing, gooit de Italiaan deze in 15 pijlen uit, waardoor ik nooit een echte kans heb gehad om de overwinning op te eisen. De hele wedstrijd is hier (vanaf 11:30) terug te zien.
Een dag later heb ik nog een ultieme kans, maar omdat dit toernooi veel lager geranked is, zal ik waarschijnlijk de finale moeten halen om het nog te redden. Dat lukt niet. In de derde ronde is de sterke Catalaan Santamaria met 4-3 te sterk. Zo eindigt dit bijzondere seizoen, waarin ik heel dichtbij het verwezenlijken van een jeugddroom ben gekomen, toch in mineur. Ik weet dat ik het niet in Italië heb laten liggen. Met name op de Gold toernooien heb ik nauwelijks deepe runs kunnen maken. Het leidde ertoe dat ik te veel boxen van 9 punten had en te weinig uitschieters naar boven. Het bleek in de chaos die er zou volgen (uitstel door corona en wijzigingen in het deelnemersveld, met wat opvallende vervangers) nét te weinig.
Nadat het weekend in Denemarken toch wat in mineur geëindigd was, moest ik de draad weer oppakken met twee belangrijke weekenden op rij. Eerst in Bridlington voor het British Open, een week later stond in Prestatyn het Welsh Open op het programma. De week begon slecht, maar werd langzaam steeds beter.
Door de jaren heen heb ik altijd met het vliegtuig of de kanaaltunnel naar het Verenigd Koninkrijk gereisd. Dit was de eerste keer dat ik, samen met de koppelwinnaars van Denemarken, Moreno Blom en Brian Raman, per boot ging. Na een korte rit van de boot naar onze camping pod (ja, echt waar) in de omgeving van Bridlington, bereidden we ons voor op het koppeltoernooi van vrijdagavond. Ik speelde met de Belg Andy Baetens (die me onlangs in Catalonië nog alle hoeken van het bord had laten zien). In potentie zouden we dus een goed resultaat neer kunnen zetten. Helaas kwam hier in de praktijk niets van terecht. In een wedstrijd die slechts tot twee gewonnen legs gaat, beginnen we dramatisch. De tweede leg is wel goed, maar daarna beginnen we handen vol dubbels te missen. Een nederlaag en vroege uitschakeling is het gevolg.
Het eten in Bridlington was uitstekend
Op zaterdag gaat het niet veel beter. De eerste ronde kom ik nog redelijk eenvoudig door, maar daarna is het snel klaar. Ik speel wederom niet goed en verlies zodra ik een beetje serieus tegenstand krijg. Op zondag gaat het een klein beetje beter. De eerste twee rondes kom ik nu door, waar ik met name die tweede partij al iets beter spel laat zien. In de ronde erna verlies ik, ditmaal wel in een goede wedstrijd, met 4-2 van Connor Scutt. Ik had nog nooit van deze Engelsman gehoord, maar hij speelde uitstekend. Ik mis helaas een kans om 3-2 voor te komen en moet dat duur bekopen. Scutt zou uiteindelijk de finale halen, zich plaatsen voor Lakeside en een paar maanden later zelfs een PDC Tour Card bemachtigen. Voor mij rest, net als in Denemarken, een handje vol punten voor het bereiken van de laatste 64. Het stemt me heel licht tevreden.
Daarna volgde een wondere week, waarin ik vanuit de kantine van onze camping probeerde te werken. Moreno en Brian vermaakten zich door elkaar en vooral ook mij te vervelen. Hoewel we veel gelachen hebben, waren we blij dat we onze kleine pod konden verlaten en op donderdag op weg konden naar Wales. Het vakantiepark Pontins, waar het Welsh Open gehouden wordt, lijkt nog het meeste op een vervallen legerterrein. Dan ben ik nog vriendelijk, want onder veel darters heeft dit complex naardere bijnamen.
Op donderdagavond stond er een warm-up toernooi op de planning. Daar kondigde mijn terugkerende vorm zich al aan. Ik kwam een aantal ronden goed door en mijn spel werd steeds beter. Aan het einde van de avond was de koek op en verloor ik wat ongelukkig. Het nam het goede gevoel gelukkig niet weg.
Op vrijdag begon ik wat wisselvallig aan het eerste rankingtoernooi. Ik had het geluk dat de loting best goed was, dus ik kon goed in mijn spel komen. Ik moest wel bij de les blijven, want fouten werden wel afgestraft. Zonder noemenswaardige problemen bereikte ik de laatste 64, waarna ik met een sterke wedstrijd doordrong tot de laatste 32.
Met een beetje creativiteit kom je een heel eind
Ik trof de Engelsman Kyle Richardson, een uitstekende speler, met name scorend. Ik heb dan ook moeite om hem bij te houden, maar aan het einde van de legs maak ik veel goed. Hij heeft de nodige kansen gehad om mij te breken, als we op 2-2 komen. Nadat hij opnieuw een kansje onbenut laat, check ik 68 om zelf een break te plaatsen. In de leg erna weet ik die helaas niet te verzilveren. Ik mis vanaf 112 en daarna nog een volle beurt om de wedstrijd in het slot te gooien. De Engelsman straft dit nu wel af en wint daarna ook zijn eigen leg. Ik eindig de dag daardoor toch enigszins in mineur.
’s Avonds was er nog een koppeltoernooi. Ik speelde met een locale Welshman die ik tegengekomen was. Hij speelde redelijk en ik was zelf ook niet geweldig. De eerste paar ronden kwamen we nog door, maar zodra er serieuze tegenstand kwam, verloren we. Het mocht de pret niet drukken.
De laatste dag werd het hoogst gerankte (gold) toernooi gespeeld. Ook deze dag begon goed. In de derde ronde heb ik nog wat moeite om de beslissende break binnen te halen, maar al met al verloopt het vrij soepel. Bij de laatste 64 speel ik een van mijn beste wedstrijden van de week, met een gemiddelde van boven de 90.
Bij de laatste 32 zou het eindigen, tegen de ervaren Engelsman James Richardson (geen familie van Kyle). In de eerste leg mis ik een pijl vanaf 170 om te breken en dat heeft me de rest van de wedstrijd parten gespeeld. Bij een 2-0 achterstand lijk ik nog even terug in de wedstrijd te kunnen komen, maar Richardson is in deze wedstrijd simpelweg een maatje te groot. Geen schande. De punten die ik dit weekend gepakt heb komen zeer goed van pas en ik heb inmiddels bijna al mijn boxen gevuld. Hier en daar een upgrade zou echter wel fijn zijn, maar vooralsnog sta ik er uitstekend voor om mijn debuut op Lakeside te gaan maken.
