Geen Lakeside na spannend seizoenslot

Lange tijd stond ik op een positie op de WDF-ranking die me naar Lakeside zou brengen. Echter, in de laatste weken van het seizoen is het me toch door mijn vingers geglipt. Mijn resultaten in die periode waren niet eens zo slecht, maar het gebrek aan positieve uitschieters, hier en daar wat ongelukkige lotingen, thuisspelers die op vervelende momenten geweldige legs gooien en een aantal ongunstige resultaten elders in de wereld, deden mij uiteindelijk de das om. Na toernooien in Hongarije, Ierland en Tsjechië, bleek een laatste inspanning in Italië net te weinig.

We beginnen eind oktober in Hongarije. Na een matig koppeltoernooi (dat had zo zijn redenen, we kwamen pas enkele minuten voor het toernooi begon aan op de locatie), kun je wel stellen dat de loting mij niet zo gunstig gezind was. Op de eerste dag waren er 8 geplaatste spelers, in plaats van de van tevoren aangekondigde 16. In de tweede ronde ontmoet ik uitgerekend John Scott, die anders als negende geplaatst geweest zou zijn. Achteraf is het natuurlijk makkelijk praten, maar de 4-0 nederlaag is behoorlijk geflatteerd. Hij checkt een keer 126 met mij op een dubbel en de leg erna laat ik na om hetzelfde te doen.

De dag erna verliep iets beter, maar ook nu was het geluk niet aan mijn zijde. Waar er bij de laatste 32 nog voldoende relatief zwakke tegenstanders rondlopen, krijg ik lokale favoriet en ervaren rot János Végső. We spelen een uitstekende wedstrijd, waarin hij iets beter begint, maar ik aan weet te haken. Hij was begonnen en dus weet ik op 2-2 dat ik hem ergens in de komende legs moet zien te breken. Dat bleek een onmogelijke opgave. Eerst gooit hij een 11-darter en twee legs later is hij in de beslissende leg in 13 pijlen uit. Ik pak hiermee wel een handvol punten, maar eigenlijk had ik op meer gerekend dit weekend.

Ierland werd dit seizoen mijn meest ongelukkige weekend. Ik kan niet goed inschatten hoe dat komt; het lange reizen (drie en half uur vanaf Dublin), korte nacht (het koppeltoernooi was pas diep in de nacht afgelopen) of misschien gewoon de druk. Het weekend begon nog goed met een plek in de kwartfinale (en een gemiste matchdart om nog verder te komen) op het warm-up toernooi. Behalve een envelop, leverde dat helaas weinig op. Bij de koppels (met Braziliaan Diogo Portela) halen we nog de laatste 32, maar op zaterdagochtend gaat het helemaal mis. In een wedstrijd die ik eigenlijk gemakkelijk zou moeten winnen, valt er opeens niets meer in. Ik verlies in de eerste ronde van het laatste Gold toernooi op de ranking en bewijs mezelf daarmee een zeer slechte dienst. De dag erna herstel ik me nog met een plek bij de laatste 32 (waar ik met zeer matig spel verlies) en zodoende wordt het een teleurstellend weekend.

Na Ierland ben ik ook enkele plekken gezakt op de ranking en een aantal regionale rankings zijn nu gewijzigd, waardoor ik buiten de boot dreig te vallen. In Tsjechië en Italië zal ik echt resultaten moeten gaan boeken. Ik probeer hier tijdens de toernooien niet mee bezig te zijn en ik moet zeggen dat dat me goed lukt. In Tsjechië speel ik wederom een goed opwarmtoernooi, maar ook hier zit de loting niet mee. In de derde ronde tref ik Pero Ljubić, wederom een Oost-Europeaan met ook de nodige PDC-ervaring. Nadat ik me in de beginfase onnodig laat breken, vecht ik me nog wel terug in de wedstrijd. Helaas blijkt het niet voldoende en lijd ik een 4-2 nederlaag.

Het zal dus moeten gebeuren in Italië. Ik probeer weg te blijven van bespiegelingen en rekenwerk, maar ik krijg wel mee dat een plek in de kwartfinale op zaterdag waarschijnlijk voldoende gaat zijn voor plaatsing. In de vroege rondes merk ik voor het eerst dat ik wat last van de druk begin te krijgen. Bij de laatste 64 geef ik twee legs onnodig weg. Daar bleef het bij, dus ik kon me wat gaan ontspannen. Bij de laatste 32 ontdoe ik me in een goede wedstrijd van de Italiaan Brambati. Op dat moment lijk ik een overwinning verwijderd te zijn van Lakeside.

In de achtste finale speel ik tegen de publiekslieveling Francesco Raschini, die binnenkort de eerste Italiaan op Lakeside gaat worden. Anderhalf jaar eerder verloor ik van hem in Slowakije en ik was erop gebrand dat nu recht te zetten. In de eerste leg mis ik twee pijlen vanaf 56 om te breken. In de leg erna word ik zelf gebroken, waardoor ik in de achtervolging moet. Het kost me veel moeite om consistent goede scores te blijven gooien, maar in veel beurten lukt het me om met een laatste pijl nog een triple te raken. Met een keurige 15-darter in de vierde leg breng ik mezelf terug tot 2-2. Daarna gebeurt er bijna hetzelfde als in Hongarije. Raschini gooit eerst een 11-darter om weer op voorsprong te komen. Nadat ik een zevende leg afdwing, gooit de Italiaan deze in 15 pijlen uit, waardoor ik nooit een echte kans heb gehad om de overwinning op te eisen. De hele wedstrijd is hier (vanaf 11:30) terug te zien.

Een dag later heb ik nog een ultieme kans, maar omdat dit toernooi veel lager geranked is, zal ik waarschijnlijk de finale moeten halen om het nog te redden. Dat lukt niet. In de derde ronde is de sterke Catalaan Santamaria met 4-3 te sterk. Zo eindigt dit bijzondere seizoen, waarin ik heel dichtbij het verwezenlijken van een jeugddroom ben gekomen, toch in mineur. Ik weet dat ik het niet in Italië heb laten liggen. Met name op de Gold toernooien heb ik nauwelijks deepe runs kunnen maken. Het leidde ertoe dat ik te veel boxen van 9 punten had en te weinig uitschieters naar boven. Het bleek in de chaos die er zou volgen (uitstel door corona en wijzigingen in het deelnemersveld, met wat opvallende vervangers) nét te weinig.