Prima tweede dag redt Italiaanse trip
November is vaak een drukke maand. Na het Open Tsjechië vorige week, was het nu tijd om naar Bologna af te reizen voor het Italian Open en de Italian Grand Masters. De Grand Masters werd een grote teleurstelling, maar een plek bij de laatste 16 tijdens het Italian Open maakte veel goed.
Nadat ik vrijdagavond pas laat in het spelershotel was aangekomen, hoopte ik op een beetje een gunstige loting en vooral speeltijd op zaterdagochtend. Een wedstrijdje rustig in het toernooi groeien, zou precies zijn wat ik nodig had. Daar was helaas geen sprake van, want ik tref de hooggeplaatste Aaron Turner. Ik zou dus direct aan de bak moeten. Ik begin goed aan de wedstrijd en neem een 2-0 voorsprong. Nadat ik een volle beurt op de dubbels mis om 3-0 te maken, weet ik alleen geen dubbel meer te raken. Turner is niet beter, maar profiteert telkenmale van missers van mijn kant. Een frustrerende uitkomst, want daarna had de weg naar (minstens) de laatste 16 compleet open gelegen.
Het chagrijn moest ik de dag erna van me af spelen. Dit keer krijg ik het schema dat ik gisteren had gewild. Ik heb de nodige tijd om me voor te bereiden en kom de eerste twee wedstrijden zonder noemenswaardige problemen door. Daarna tref ik de geplaatste speler aan mijn bord, ditmaal Ben Hazel. Dit werd een bijzonder wisselvallige partij. Ik kom 1-0 voor in een leg die ik eigenlijk niet had mogen winnen en bevestig die break door daarna ook mijn eigen leg te houden. Op 3-1 weet ik het echter niet af te maken en laat ik de Engelsman terug in de wedstrijd. Op 3-3 dreigt er hetzelfde te gebeuren als een dag eerder, maar ik heb nu het geluk dat Hazel het ook niet afmaakt. De opluchting is groot als de dubbel 5 er eindelijk in vliegt.
Een verrassende Italiaan is een ronde later mijn tegenstander. Ik heb eigenlijk weinig van hem te duchten, maar kak zelf zo nu en dan een beetje in. Totaal onnodig laat ik hem in de wedstrijd komen en zelfs 3-3 maken. In de laatste leg mist hij zelfs een matchdart, maar uiteindelijk stel ik orde op zaken. Om vervolgens de kwartfinale te halen zou ik moeten afrekenen met Lakeside-finalist Thibault Tricole. De Fransman begint een stuk beter aan de wedstrijd, maar met hangen en wurgen kan ik bijblijven. Wanneer hij een extra tandje bij zet, is er geen houden meer aan en volgt een terechte nederlaag.
Hoewel er absoluut meer in had gezeten, kijk ik desondanks toch terug op een redelijk geslaagd weekend. Over twee weken staan de World Masters in Assen op de kalender en ik hoop daar goed voor de dag te komen.
